مدح و ولادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام
نیمۀ مـاه رسـیـد و قـمـری پـیـدا شـد از فرا سویِ زمان راهـبری پیدا شد نیمۀ ماه رسـیـد و نَـفَـسـم بـالا رفـت نَفَـسِ تـازه تر از تـازه تری پـیـدا شد تا که خاموش شود آتشِ دوزخ امشب از حوالیِ مـدیـنـه گُـهَـری پـیـدا شـد روزه دارانِ خدا خنده به لب خوشحالند چون عسل شهدِ مصّفا شکری پیدا شد خانۀ فاطمه و شیـر خـدا؛ گـل باران بر رویِ دامنِ زهـرا پسری پـیدا شد »آمداوّل نَفَسِ حضرت طاها امشب» حسن آمد که شـود حـامـیِ هر افتاده اوّلین زادۀ عشق ست که زهرا زاده بـرکـتِ خـانـۀ حـیـدر گـلِ زیـبا آمـد آنکه باشد ز نخـستین نَفَـس اش آزاده مَلَک و حور بهم این سخنان می‌گویند که خـدا یوسفِ دیگـر به زلیـخا داده سجدۀ شکـر شده واجب و کلِّ عـالـم در نماز ست چنان عـابده در سجّاده مــژده ای شـیـفــتـگـانِ حــرمِ آل الله که رسیده پـسرِ ارشد و یک شه زاده »اوّلین بابِ کـرامـاتِ خـدا می‌آیـد« آمـد و آمـدنـش رونـقِ مــا گــردیـده قَـدَمش آیـنـۀ مـهـر و وفــا گــردیــده بعد ازین جُود و کرم معنیِ والا گیرد آمد آن یـار که تـندیسِ عـطا گـردیده کیست این ماه که با گوشۀ چشمش قطعاً باعث دلبری از خـیـرالنـساء گردیده ای بـنازم بـه جـلال و جــبـروتِ آقـا اوّلین وارثِ شـمـشـیـرِ خـدا گـردیده چون سلیمان زمانه همه را می‌بـیـند رزقِ ما از نگهش برگ و نوا گردیده »حضرت عشق رسیده حسنِ آل الله« |